دفتر دلتنگی فریاد

گلستان خـــــیال مـــن پــــر از گلهای فرسوده

          وفاداری دراین دوران فقط فکری است بیهوده

نوشتم نـــامه ای از دل بـــه اشک پاک چشمانم

           فرستادم بــــه ســـوی اوخــــیالم محرمم  بوده

در آن نامه نــــوشتم من بیا ای اشک گونه خیز

           که این دلدار قــــلب من چگونه بی من آسوده

شده روزهای مــن تاریک برایم آخرت گشته

         به پای دفتر عــــشقم چه کس امضاء بفرموده

     تو کشتی قــــاسمت آخر به آن زخم زبانهایت

      نمودی دست خــــود آخربه خون عشق آلوده

               قــــــــــــــــاسم رنجبـــــــــــــــــــــر    

ساقی امـــشــب قــدحی ریز که آهسته روم

              نکنم فــکر غـــــــم خویش چو دلخسته روم

بروم گوشــــــه ی مــیــخــانــه دعایی بکنم

              نگذار با دل خــــــونــیــــن من دلبسته روم

درد دلهای خــودم گــــویـــــم بـا ساقی خود

              با دل خـــالی از ایـــن غمکده بـنشسته روم

خواب خــوش از من مسکین بـه یغما بردند

              حالی از غم زده بر قامت و بـی رسته روم

        قـــاسم از خاطره ی خوش ننویـسد به غزل

        آخر از آن دل تــــــو بــا دل بــشکسته روم

                       قـــــــــــــــاسم رنجبـــــــــــــــــــــــــر

بهر آزردن ایـــــــن دل به کــجا خواهی رفت

               که شوی باد خزان و بــــــه صبا خواهی رفت

شرح و حال من ســـــرگشته به ایــــام تو بود

               بر حذر باش که بــی من به جفا خواهی رفت

کوچ دل در حـــرم یار تو آزار نمی باید کرد

                شوق پـــرواز به آن سمت خطا خواهی رفت

با رقــــیبان تو مـــگو هیچ سخنی از غم من

                     که تو با غصه از این منزل ما خواهی رفت

تو چــــنان باش کــــــه بعد از غم ایام فراق

                  خوش نمی بود  که آخر به فنا خواهی رفت

          قــــــــــاسم از بردن آن نامه به دادگاه رقیب

        خوش مــیندیش که آهی به صفا خواهی رفت

                      قـــــــــــــــــــــــاسم رنجبـــــــــــــــــــــر

                     

من اگر خــــانـــــه بـــه دوشـــم نظری نیست مرا

              آســـــمــــان در نـــظــــر و بال و پری نیست مرا

قــــفـــس تــــــــنــگ مــــــرا با دل آیینه چه سود

           که در این بـــــنــد قـــــفــس هیچ اثری نیست مرا

گفته بـــــــودم بــنــــمـــا رخ پــــــس آن تیر نگاه

             که دگر بعد تو هــــــیـــچـــگـاه سفری نیست مرا

بهر آزادی ایــــــن دل نـــــظــــــری کن به کمان

               که از آن مهر ووفا هـــیچ خـــــبـــری نیست مرا

فکر آن موج پر از خاطره هــــــرگـــــز تو مکن

            که چنان خالی وتنها,غم موج دگـــــری نیست مرا

شبی در خــــانـــه ی دل آن نـــفس عشق تو مرد

                فکر زندان ز تـــــــو هم درد ســــری نیست مرا

من به آن گــــــوشه ی زنــــــدان تو عادت کردم

        که دراین گــــوشه ی غــــــم هــــمسفری نیست مرا

من از آن گوشه ی چـــــشمت به زمـــین انداختی

        قسمت قاسم ودر قصه ای از بی ثمری  نیست مرا

                    قـــــــــــــــــــــــــــاسم رنجبـــــــــــــــــــــــــــــــــر

 

 

                                  اشعار تک بیتی

من که دارم غصه ای از نازنینم در سکوت

                                    آن گل و گلزار و جنت هم جهنم کوچه ایست

**********قاسم رنجبر*************************

بر کشم بر چشم خود آن خاک پایت سورمه ای

                                     اشک من با سورمه ی خاکت نباشد سازگار

*************قاسم رنجبر ***********************

لعل گوهر جام می از نقش لبهای تو بود

                                       من قدح را از سبوی چشم تو نوشیده ام

**********قاسم رنجبر *************************

غم زند سیلی به صورت ناگهانی در غمت

                                  من ببوسم سیلی غم چون نشانی از تو بود

***********قاسم رنجبر ************************

در هوای کوه لیلی من شدم فرهاد جم

                              کی به شیرین می رسد مجنون عامر خانه ای

****************قاسم رنجبر ********************

 

                                  اشعار تک بیتی

در پی رودابه می زد جان زال از خون دل

                                       کی منیژه میزند آن سنگ بیژن را به سر

****************قاسم رنجبر *********************

شمه ای گفتم از آن عشق خودم بر دل تو

                                     در غرور عشق من پا بر زمین سنگین نما

****************قاسنم رنجبر ********************

 در شبی آرام و خلوت مرگ خود را حس کنم

                                   من غرورم را شکستم تا تو دانی رمز عشق

***************قاسم رنجبر *********************

ای عزیزم گفته بودم که تویی دنیای من

                                        من به چه دل بسته ام ، دنیا ندارد اعتبار

**********قاسم رنجبر ************************

بسوز ای دل که وقت سوختن توست

                           جدایى د رسی از آمــوختن توست

چو قاسم با لبی پر خنده میگفت

                           پیام عشق من  چشم د وختن توست

^^^^^^^^^قاسم رنجبر^^^^^^^^^^^^^^^^

مـرا آواره کـــردی در بیابان

                            چو سیلی میزند آن نام طـوفان

چو قاسم با لب و لبخند خود گفت

                           زدی تــیر خلاصی جای د رمان

^^^^^^^^^قاسم رنجبر^^^^^^^^^^^^^^^

به راه عـاشقـی بیزارم از تو

                              بگیرم عــاقبت دیدارم از تو

 

به سوز دل چنین قاسم میگفت

                              رسد روزی که دل بردارم ازتو

^^^^^^^^^^قاسم رنجبر ^^^^^^^^^^^^

نه دل خواهم نه دلدار و نه دیدار

                             نخواه هرگز وفاداری تو از مار

چو قاسم با دل غمگین میگفت

                          مباش هرگز تو بر یارت امید وار

^^^^^^^^قاسم رنجبر^^^^^^^^^^^^^^^^^

مگر  از سنگ ساختن قلب یارم

                          نباشد عـــاشقی امـــیدوارم

که قاسم با دلی غمگین میگفت

                         که عشق تو سیاه کرد  روزگارم

^^^^^^^^^^^قاسم رنجبر^^^^^^^^^^^^^^^

کجا رفتی تو ای فانوس شبها

                                چگونه پا نهم در دشت غمها

چو قاسم با دلی غمگین می خواند

                              که بی تو مانده ام تنهای تنها

^^^^^^^^^^^قاسم رنجبر^^^^^^^^^^^^^^^

شدم از دست این دنیا چو دلسرد  

                             ندیدم هیچکسی اسمش بود مرد

که قاسم با لب پر خنده می گفت

                              که نامردی کنید در حق نامرد

^^^^^^^^^^^قاسم رنجبر^^^^^^^^^^^^^^^

            حــــــــکـــــایــــــت      

                       عاقبت ظلم خان بر رعیت

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷/

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷/

بــــنـام یـــزدان پاک و خــــوب و دانـــا

                                کـه او هـم قــــادر هــسـت و هـم تــــوانـــا

نـوشـتـیـم ایـن سـخـن را یــادگـاری

                                  کنــیــم چـــنـد تــا نـصــیـحـت تا بدانـی

اگـر چــه مــردمــان را ســاده بـیــنـــی

                                  کـــه آخــــر جای ما یک مــتـر زمــیـنی

تــــو امـــروز تـــــیــــغ بران دســــــت داری

                                  نــــیـــایــد فـــــردا از دســــت تــــو کـاری

گریـــبـــانــــت بــگـیــــرد آه مـــظــلـــــوم

                               در آنـــجـــا نامـــه هـــایــت هــست مـکتـــوم

تــــــو گفـــتی آشـــنایـــی داری با درد

                                   چـــــرا چون خاک مرده گشته ای سرد

تو آیا فکر نمـودی لحظـــــــه ی مـــرگ

                                   چگونه خشک میگردی تو چون برگ

خـــدایــی کــه شــمــــا را کـرده اربـاب

                                 شـفارش کرده که بیدارشــــو از خــــــواب

بــــــدانـــیــم لـــــــذت خــــواب ســـــحــــر را

                                  بــــه خـــواب مــــــانــــدیــــــم آغـاز ســــفر را

هـــــمـه در فــــکــر آذوقــــــه و تـــــــوشــــه

                                 بـــــــه خـــــواب رفـتـــیم و عـــــالم در خـروشه

ما در فکر  خـــــیال وثــروت هســـــتـــیم

                                 چـــو پــلــک بـــر هـــم نـــهــاده دیـــده بستیم

 

ســــخن با تـــو بـــــگویــــددر کجایی

                              بگویــــی ایــن چو خواب است و واهی

ولـــ-ی آن جــا دگر اربابی ات نیست

                               نــــدا آیــد کــه این ظالم دگر کیست

نگاهی کن ببیــن هست آشــنایی

                             کـــــــه باز ظــــــلمی در این دنیا نمایی

   چرا خان نام خود بــــنــــهادی ایـــن جا

                           در ایـــــن جا نوبـــتـــی هم هســـت با مــــا

دگـــر فــرمــانــبــر تــو رعــیــتــــت نـــیست

                            دگر ناظر نمی گیــرد دو از بـــیــســــت

ز ترس خان گرســـنـــــه ای نـــخـــابــد

                             بـــکـــــش حــــــالا تو جــــــــوره بــی حد

 

 

خیالت بـــرده بــــود کــه آخــرت نــیــســـت

                                   که روز محشر و فرمـــــانـبــــــرت نــــــیست

چــــــقـــــدر تـــــو لـــذت از ظـلمت نمودی

                                   چـقدر از مــال ایــــن مـــــردم ربــــودی   

چقدر گفتند که خان بگذر تو از مال

                                  که او بــــــــــــا سیلیت کور گشت به هر حال

تــــو اربــــــــاب بـــــــودی و یـــــــــــک ده گرسنه

                                  نکــــــــــــرده فــــــــــــــکر خودش هم هست بنده

تو فــــــــــــــــــکر کردی که چون خانی خدایی

                                 نـــــــــــفــــــــهــــــمــــــــیـــــــــدی تـــــــو از بیچارگانی

خداونـــــــد چـــــــــرخ را بـــــــــر دست تو داد

                                  همان کس که به تو داد بردی از یاد

 به سیــــــــــلی گــــــور گرداندی تو بی نان

                                چقدر زشــــــــــت است مرد زانو زند خان

 

 بیبین حــــــــــــالا ســــــــر زانـــــــوی خود را

                                  گرفتی ده به یــــــــــک از رنـــــــــــــج انها

 چو سخت بود حکم شلاق بر یتیمان

خــــــــــدا لعنت کـــــــــند ان شــــــاه ملعون

                                 مکیدن قــــــــطره قـــــــــطره از هم خون

 تو گـــــــــــفتی کـــه بــــــرگـــــــشته از انجا

                                به زنجیرت گشند بر پشت ان شاه

 در ان دنــــــــیا به باغت بود چراغی

                                 درست با ظـــــــــلم کردی سبزه باغی

 تو حق چند نــــــــــفر بیچاره خوردی

                                  به گردن زنگ چــــــــــارپایان سپردی

 چرا ان دست که چوب اورد شکستی

                                تو گفتی که خدا نیــــــــست تو هستی

 

 بگو ان خان مـــــــــــیر پنـــــجت کجا مرد

                                   پسر شاه گـــشت واشرف ابروش برد

 خدا یک چنـــــــد صباحی فرصتت داد

                                   تـــــمام زنــــــدگـــــــیــــــــت دادی بر باد

 

 نــــــــــدا امــــــــــــــد نگفتم وعده نزدیک

                                   به اه کی نمودی وضع خود شیک

 تو با ظلمت چو اتش می ربودی

                                    تو از این قـــافله جا مانده بودی

 شنیدی که خــدا توبه پذیر است

                                    ولی درحق ناسش سخت گیراست

 بدانید مردمان اخر هـــــمین است

                                    که منزل گاه ماست زیرزمین است

 سخن سنجیده گــــــــــفتــم تــــا بدانی

                                    جهنم مــــــنـــــــــزل اربـــــــــــــاب وخانی

 بگفتا من تورا قــــــــــــــــــران بـــدادم

                                   به دستوراز مــــنت فرمــــــان دادم

 فقط ترس ازمن رب داشته باشید

                                 چونام مـــــن به دل افراشته باشید

 

 نگاه کـــــــــــــن آخـــــــــــــر خان وخوانین

                                گهی زین رابه پشت گه پشت برزین

 دودستت پیش رب هر دم دراز کن

                                  تو رهــــــــــــــبر را دعا بعد از نماز کن

 خـــــــــمــــــینی امد و خان را زمین زد

                                  او حـــــــــــــرفی از خدای آن مبین زد

 همیشه نهضت ان مــــــرد بر جاست

                                  به راه راست رویم تا رهــبر ماست

سروده از :::::::قاسم رنجبر ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 

قدت کوتاه و شب رنگ دو چشمت

                               گهی دلخوش گهی ترسم ز خشمت

چو قاسم با لــــبی پر خنده میگفت

                               که آزار دادن مـــن گــشته رسمت

***********قاسم رنجبر ****************

دو چــــشم نرگس و ایوان ابرو

                             منور صـــــورت و خرمایی مو

چو قاسم با دلی غمناک میخواند

                            بــت ســـیمین و هـــمراز دلم کو

***********قاسم رنجبر ***************

بنازم این هــــمه جور و جفایت

                            بسوزد هرکه از من کرد جدایت

به سوز دل چنین میخواند قـاسم

                            کـجــایی تـــا شـــوم بازم فــدایت

***********قاسم رنجبر *****************

بنازم دلبر شــــیــرین تر از شهد

                          چرا بشکستی بـا یار خودت عهد

به سوز دل چــنین میخواند قاسم

                         نمی بخــشم تو را حتی در آن لحد

×××××××××قاسم رنجبر×××××××××××××××××

مرا خانه نــشین کــردی تو ای یار

                       تو ظلم کردی و من هم صبر بسیار

ببین قـــاسم همان ایوب صبر است

                        چو زخم کهنه ای دارد از این کار

×××××××قاسم رنجبر×××××××××××××

رخت زرد است مثال رنگ پاییز

                           چو پروین آمد و شد مرگ پرویز  

 

گهی در فکر بابا گه چو خواهر

                            که با نفرین قاسم گشت گلاوییز

××××××××قاسم رنجبر××××××××××××××××

  چو نیلوفر کشیده چترو برسر

                            چو لاله تکیه زد بر تخت احمر

به سوز دل چنین میخواند قاسم

                            مگر من از چه کس بودم کمتر

×××××××××قاسم رنجبر÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

به روی سر نهاده چـــــتر چوگان

                           به پشت چشم کشیده رنگ مرجان

به سوز دل چنین می گــفت قاسم

                            که بر گرداند و اقبالم چو مژگان

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷قاسم رنجبر ÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

    

به صورت مـــــثل ماه آسمانی

                                  بگیرد دامـــــــــنت آهم زمانی

به سوز دل چنین میگفت قاسم

                                  حرام کردی برایم ایــن جوانی

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷قاسم رنجبر÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

جوانی را فنا کـــــردم برایت

                                 بگیرم حــق من ازتو خدایت

چو قاسم با دل غمگین میگفت

                                 کشد آتش چـو آه مــن سرایت

×÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷قاسم رنجبر ÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

ز بی مـهری یــــار دارم شکایت

                            نویسم از غمش صــــدها حکایت

به سوز دل چنین می خواند قاسم

                             بسوزد هر که از من کرد جدایت

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷قاسم رنجبر÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

حکایــــتهـــای درد من کتابی است

                           که عشق نازنینم چون سرابی است

که با سـوز دلش قـــاسم چنین گفت

                            قیامت آزمــون هــــر جوابی است

÷÷÷÷÷÷÷÷÷قاسم رنجبر ÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

تو از من دور گشتی من چه سازم

                            دعا گـــوی تــــوام بـــعد از نمازم

که با ســـوز دلش قاسم چنین گفت

                            توباشی مــن ز دنـــیـــــا بی نیازم

÷÷÷÷÷÷÷÷÷قاسم رنجبر ÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷

چو نامت بر دل من ماندگار است

                          نباشی این دل من شور زار است

 

چو قاسم با دل غمگین می گفت

                                جدایی از مــــرام روزگار است

÷÷÷÷÷÷÷÷قاسم رنجبر ÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷