دفتر دلتنگی فریاد

ساقی امـــشــب قــدحی ریز که آهسته روم

              نکنم فــکر غـــــــم خویش چو دلخسته روم

بروم گوشــــــه ی مــیــخــانــه دعایی بکنم

              نگذار با دل خــــــونــیــــن من دلبسته روم

درد دلهای خــودم گــــویـــــم بـا ساقی خود

              با دل خـــالی از ایـــن غمکده بـنشسته روم

خواب خــوش از من مسکین بـه یغما بردند

              حالی از غم زده بر قامت و بـی رسته روم

        قـــاسم از خاطره ی خوش ننویـسد به غزل

        آخر از آن دل تــــــو بــا دل بــشکسته روم

                       قـــــــــــــــاسم رنجبـــــــــــــــــــــــــر