دفتر دلتنگی فریاد

            حــــــــکـــــایــــــت      

                       عاقبت ظلم خان بر رعیت

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷/

÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷/

بــــنـام یـــزدان پاک و خــــوب و دانـــا

                                کـه او هـم قــــادر هــسـت و هـم تــــوانـــا

نـوشـتـیـم ایـن سـخـن را یــادگـاری

                                  کنــیــم چـــنـد تــا نـصــیـحـت تا بدانـی

اگـر چــه مــردمــان را ســاده بـیــنـــی

                                  کـــه آخــــر جای ما یک مــتـر زمــیـنی

تــــو امـــروز تـــــیــــغ بران دســــــت داری

                                  نــــیـــایــد فـــــردا از دســــت تــــو کـاری

گریـــبـــانــــت بــگـیــــرد آه مـــظــلـــــوم

                               در آنـــجـــا نامـــه هـــایــت هــست مـکتـــوم

تــــــو گفـــتی آشـــنایـــی داری با درد

                                   چـــــرا چون خاک مرده گشته ای سرد

تو آیا فکر نمـودی لحظـــــــه ی مـــرگ

                                   چگونه خشک میگردی تو چون برگ

خـــدایــی کــه شــمــــا را کـرده اربـاب

                                 شـفارش کرده که بیدارشــــو از خــــــواب

بــــــدانـــیــم لـــــــذت خــــواب ســـــحــــر را

                                  بــــه خـــواب مــــــانــــدیــــــم آغـاز ســــفر را

هـــــمـه در فــــکــر آذوقــــــه و تـــــــوشــــه

                                 بـــــــه خـــــواب رفـتـــیم و عـــــالم در خـروشه

ما در فکر  خـــــیال وثــروت هســـــتـــیم

                                 چـــو پــلــک بـــر هـــم نـــهــاده دیـــده بستیم

 

ســــخن با تـــو بـــــگویــــددر کجایی

                              بگویــــی ایــن چو خواب است و واهی

ولـــ-ی آن جــا دگر اربابی ات نیست

                               نــــدا آیــد کــه این ظالم دگر کیست

نگاهی کن ببیــن هست آشــنایی

                             کـــــــه باز ظــــــلمی در این دنیا نمایی

   چرا خان نام خود بــــنــــهادی ایـــن جا

                           در ایـــــن جا نوبـــتـــی هم هســـت با مــــا

دگـــر فــرمــانــبــر تــو رعــیــتــــت نـــیست

                            دگر ناظر نمی گیــرد دو از بـــیــســــت

ز ترس خان گرســـنـــــه ای نـــخـــابــد

                             بـــکـــــش حــــــالا تو جــــــــوره بــی حد

 

 

خیالت بـــرده بــــود کــه آخــرت نــیــســـت

                                   که روز محشر و فرمـــــانـبــــــرت نــــــیست

چــــــقـــــدر تـــــو لـــذت از ظـلمت نمودی

                                   چـقدر از مــال ایــــن مـــــردم ربــــودی   

چقدر گفتند که خان بگذر تو از مال

                                  که او بــــــــــــا سیلیت کور گشت به هر حال

تــــو اربــــــــاب بـــــــودی و یـــــــــــک ده گرسنه

                                  نکــــــــــــرده فــــــــــــــکر خودش هم هست بنده

تو فــــــــــــــــــکر کردی که چون خانی خدایی

                                 نـــــــــــفــــــــهــــــمــــــــیـــــــــدی تـــــــو از بیچارگانی

خداونـــــــد چـــــــــرخ را بـــــــــر دست تو داد

                                  همان کس که به تو داد بردی از یاد

 به سیــــــــــلی گــــــور گرداندی تو بی نان

                                چقدر زشــــــــــت است مرد زانو زند خان

 

 بیبین حــــــــــــالا ســــــــر زانـــــــوی خود را

                                  گرفتی ده به یــــــــــک از رنـــــــــــــج انها

 چو سخت بود حکم شلاق بر یتیمان